Het is weer bevestigd dat ik een wandelend rampgebied ben. Het begon op de gate al dat mensen dachten dat ik psychisch was. Zijn het niet gewend om rare stemopnames te horen in een publieke ruimte denk ik. Na een kwijlende Chinees in m'n nek in het vliegtuig, een doolhof van treinen naar het centrum, kaartautomaten die geen van allen werken, veel gevloek en gebraden te zijn in 35 graden ben ik gister aangekomen in het complex, waarvan de deur niet openging en waar niemand bleek te zijn. uiteindelijk naar binnen geglipt via iemand anders en codeslot gekraakt waar de kamersleutel in zat, beland in een vrij harige kamer inclusief gruwelgriezelige non-achtige buurman die steeds naar buiten komt als hij mijn sleutel in het slot hoort en vervolgens blijft staren en lachen. Daarna was het codeslot van m'n koffer veranderd waardoor die met geen mogelijkheid openging en heb ik meteen vrienden gemaakt met een complexgenoot, Ivan, die drie uur lang met mij en koffer door Lyon heeft gezeuld op zoek naar iemand die hem open kreeg. Vervolgens vandaag een eng stokbrood dat me bleef achtervolgen in het openbaar vervoer en mensen die random foto's van me maken. Verder is het een erg sfeervolle stad, heel oud en alle sporen van vroeger zijn goed te zien. Een prachtige plaats om foto's te maken!
Ik heb een kamer met uitzicht op de tuin, enig, maar natuurlijk staat het enige megagrote betonblok precies voor mijn raam. Ook kan ik meegenieten van arabische volksvergaderingen en muziek.
De mensen zijn heel anders dan in Parijs, ze zijn echt vriendelijk en behulpzaam, en zeker als je Frans probeert te spreken. Het probleem is alleen dat ik al jaren geen Frans heb gehad, en wel Spaans. Ik blijf dus rustig Spaans praten, omdat het zo op elkaar lijkt als je beide talen een beetje spreekt. Maar dat komt binnenkort vast goed!